ز دست عافیت داغم سپند یأس پروردم

به این آتش که من دارم مگر آتش کند سردم

اسیر ششدر و تدبیر آزادی جنونست این

چو طاس نرد هر نقشی که آوردم نیاوردم

چو شبنم شرم پیدایی ست آثار سراغ من

عرق چندان که می بالد بلندی می کند گردم

چو اوراق خزان بی اعتبارم خوانده اند اما

جهانی رنگ سیلی خورده است از چهرهٔ زردم

در آن مکتب که استغنا عیار معنی ام گیرد

کلاه جم بنازد بر شکست گوشهٔ فردم

ز خویشم می برد یاد خرام او به آن مستی

که گل پیمانه گرداند اگر چون رنگ برگردم

ز عریانی درین میدان ندارم ننگ رسوایی

شکوه جوهر تیغم خط پیشانی مردم

وفایم خجلت ناقدردانی برنمی دارد

اگر بر آبله پا می نهم دل می کند دردم

نی ام بیدل خجالت مایهٔ ننگ تهی دستی

چو مضمون در خیال هر که می آیم ره آوردم